+چرا ناراحت شدی؟
-نمیدونم
+اولین بار که نیست
-ولی قلبم شکست
+میدونی که حتما یه حکمتی داشته که نشده؟!
-میدونم هیچوقت اون جمله رو فراموش نمیکنم
+با این حال بازم میخوای که اتفاق بیفته؟
-نه ولی دلم تنگه برای چیزی که هیچوقت وجود نداشت....
یه دوستی دارم یه بار یه دونه کتاب روانشناسی خوند از اونروز به بعد هر کاری میکردم هر حرفی میزدم سریع میگفت فلان بیماری روانی داری جرعت نمیکردم دیگه باهاش درد و دل کنم سریع یه بیماری بهم نسبت میداد یا میگفت حتما بچگیت اینجوری بوده و از این حرفا
اگه هم بهش میگفتم نه اینجوریام نیست میگفت یکی از مشکلات ادمایی که بیماری روانی دارن اینه که قبولش نمیکنن تو اگه قبولش میکردی درمان میشدی
خیلی از دستش حرص میخوردم حتی یه بار برگشت بهم گفت افسردگی داری چرا چون ادم درون گراییم و مثل خودش مدام حرف نمیزنم خلاصه با همین یه کتاب کلی بیماری بهم نسبت داد. بالاخره از اون دوران سمی گذشتیم و دیگه چیزی نمیگفت.
تا اینکه چن وقت پیش بهم میگفت یکی از هم اتاقیاش که رشتش روانشناسیه یه گوشه میشینه با کسی حرف نمیزنه تا ما میایم با هم حرف بزنیم میگه که تو مشکل روانی داری و ریشه در کودکیت داره ....
نمیدونم تصمیم درستی گرفتم یا نه. دوراهی سختی بود،ولی بالاخره انتخاب کردم. راه سخت تر رو انتخاب کردم؛برخلاف نظر همه،هیچ کسی با من موافق نبود. اما یه چیزی ته دلم میگه که تو از پسش برمیای موفق میشی.
به خودم قول دادم همه تلاشم کنم تا در این شغل بهترین باشم.زندگیم بالا و پایین زیادی داشت،یه جاهایی بریدم.برای رسیدن به اینجا خیلی تلاش کردم. میدونم هنوز کلی راه مونده تا به جایی که میخوام برسم،ولی از انتخابم پشیمون نیستم....حداقل الان نیستم.
من به این جمله اعتقاد دارم همیشه سخت ترین مسیرها به زیباترین مقاصد میرسند؛)