من به این باور دارم که هرکس زمان مخصوص به خودش رو داره. زندگی آدم‌ها با هم متفاوته، و قرار نیست همه تو یه سن خاص به یه اتفاق خاص مثل ازدواج یا رفتن به دانشگاه برسن. هر کسی مسیر خودش رو داره، با افکار و شرایط متفاوت.
ما چند میلیارد آدمیم با شیوه‌های زندگی و مسیرهای کاملاً متفاوت. کی تعیین می‌کنه چی درسته و چی غلطه؟ کی مشخص می‌کنه که افتادن یه اتفاق تو کدوم مرحله از زندگی باید باشه؟ اصلاً این افکار از کجا میان که همه چیز باید طبق یه زمان‌بندی مشخص پیش بره؟
بیایم با فکر کردن به اینکه "دیره" یا "پیر شدم" نه ذهن خودمون رو مسموم کنیم، نه باعث حس بد تو بقیه بشیم. هر کسی تو زمان خودش شکوفا میشه، مهم اینه که تسلیم مقایسه و فشار اطراف نشیم.
اینکه یه نفر دیرتر به چیزی برسه، دلیل بر اشتباه بودن مسیرش نیست. شاید اصلاً اون مسیر برای اون آدم بهترین بوده. چرا باید این‌قدر عقل کل بیاد و در مورد زندگی بقیه نظر بده؟
واقعاً چرا باید اجازه بدیم بقیه ما رو قضاوت کنن؟ مگر جای اون آدم بودیم؟ مگر می‌دونیم چه مشکلات، سختی‌ها یا ترومایی از سر گذرونده؟ شاید اگر ما جای اون بودیم، حتی کمتر از اون هم دوام نمی‌آوردیم.
پس چرا به جای این‌همه عجله برای رسیدن، از مسیر لذت نبریم؟ چرا به جای این افکار بیهوده، به خودمون فرصت ندیم که زندگی رو با آرامش تجربه کنیم؟
